درمان آدلری : کارگاه آموزشی رواندرمانی با رویکرد آلفرد آدلر

مشخصات فایل :

فرمت : m4a

لینک دانلود درمان آدلری ⇓⇓

بر اساس مکتب روانشناسی آدلر٬ فرایند روان درمانی عبارت است از ایجاد رابطه حسنه و حفظ آن در طول درمان٬ برملا کردن هدفهای بیمار و شیوه زندگی او و چگونگی تأثیر هدفها بر شیوه زندگی٬ ایجاد بصیرت از طریق تعبیر و تفسیرهای ضروری و بالاخره بازآموزی و دادن جهت گیری مجدد به مراجع.

پیروان آدلراز تکنیکهای عملی زیادی نظیر نقش بازی کردن٬ صحبت کردن با یک صندلی خالی٬پشت سر نشینی و غیره استفاده می کنند تا به مراجع کمک کنند که جهت خود را مجدداْ پیدا کند.

درمان آدلری را می توان در موارد زیادی بکار بست و در مسائل کلنیکی٬ امور تربیتی و اجتماعی و روانپزشکی بکار برد آدلریستها حتی بیماران پسیکوتیک را هم کراراْ معالجه کرده اند.

مراحل روان‌درمانی به شیوه ادلر عبارتند از: برقراری رابطه و حفظ آن، بررسی دقیق هدف‌ها و شیوه زندگی و ارائه فرضیات روانی، ارائه تعابیر و تفاسیر ضروری که موجب بینش می‌شوند، طرح برنامه‌های آموزشی و اصلاحی و پیشنهاد راه حل‌های گوناگون هر کدام از مراحل فوق در زیر توضیح داده می‌شود.

برقراری و حفظ رابطه: برقراری رابطه و پذیرش مراجع رکن اساسی درمان محسوب می‌شود. بدین منظور درمانگر بحث جلسه روان‌درمانی را با مطالبی که مورد توجه و خواست مراجع است و با تذکر اهداف روان‌درمانی و نقش‌های درمانگر و مراجع آغاز می‌کند. درمانگر و مراجع همچون دو دست و با تکیه بر همکاری و احترام متقابل روبروی یکدیگر می‌نشینند و گفتگوی هدفداری را آغاز می‌کنند. در طول جلسه روان‌درمانی، درمانگر می‌کوشد مراجع را متقاعد سازد که انسان خلاق و مسئولی است و می‌تواند مشکلاتی را که از اشتباهات اساسی و یادگیری‌های نادرست نشأت گرفته‌اند، حل کند.

بررسی هدف‌ها و شیوه زندگی و ارائه فرضیات روانی: آگاهاندن مراجع از اهداف و شیوه زندگی و آماده‌سازی او برای تغییر، بخش مهمی از روان‌درمانی به شیوه ادلر محسوب می‌شود. درمانگر با طرح فرضیاتی درباره اهداف و شیوه زندگی مراجع، آگاهی او را در زمینه‌های متعدد افزایش می‌دهد. به عنوان نمونه، درمانگر با طرح فرضیه« آیا امکان دارد که شما در این زمینه » و یا « تصور می‌کنم که شما » مراجع را به تفکر بیشتر درباره رفتارش تشویق می‌کند. تأیید و یا تکذیب فرضیه‌ها بر عهده مراجع است و دخالت درمانگر در آن کار نامطلوبی به حساب می‌آید. فرضیه‌ها بر عهده مراجع است ودخالت درمانگر در آن کار نامطلوبی به حساب می‌آید.

تعبیر و تفسیر: در این مرحله درمانگر مراجع را از علل رفتارش می‌آگاهاند و موجب می‌شود که وی از نقاط قوت و ضعف خود اطلاع یابد و به کسب بینشی که لازمه تغییر در انگیزه‌ها و اهداف است نایل آید. از طریق کسب بینش مراجع از اهداف شیوه زندگی، علت وماهیت مشکل، اشتباهات اساسی، و چگونگی تأثیر هر کدام در رفتار کنونی خودآگاه می‌شود. بینش که موجب درک مشکل و چگونگی رفتار می‌شود در حل مشکل فرد بسیار موثر است، بررسی تحلیلی رفتار و گفتار مراجع از جلسات اولیه روان‌درمانی آغاز می‌شود و درمانگر به نحوه ورود مراجع به اطاق، وضع ظاهری او، و محل و چگونگی نشستن ( خصوصاً در خانواده درمانی) توجه می‌کند و در طول جلسه در جستجوی نشانه‌هائی است که براساس آنها بتواند موضوعات مختلف را عمیق‌تر مورد تجزیه و تحلیل و تعبیر و تفسیر قرار دهد. در جریان تعبیر و تفسیر تاکید بر هدف است ونه بر علت و بر تحرک و عمل است نه بر توصیف و تشریح. در این حالت درمانگر همچون آینه‌ای عمل می‌کند که مراجع می‌تواند خود و رفتارش را در او بنگرد. درمانگر گاهگاهی بنا به اقتضاء به گذشته‌ها نیز اشاره دارد و این تنها بدان سبب است که پیوستگی و تداوم رفتار را به مراجع نشان دهد.

طرح برنامه‌های آموزشی و ارائه راه حل‌های پیشنهادی: مراجع پس از کسب بینش با بهره‌گیری از توانائی‌ها و امکانات خویش نسبت به تغییر انگیزه‌ها و هدف‌های خود اقدام می‌کند. مراجع باید تشویق به تلاش شود و جرأت فعالیت و عمل را پیدا کند تا بتواند رفتارش را تغییر دهد. در این مرحله درمانگر باید هرگونه تغییر مطلوبی را در مراجع مورد توجه و تأیید قرار دهد. درمانگر از فنون عملی متعددی همچون ۱)ایفای نقش به منظور آموزش فعالیتی مشخص۲)دادن تکلیف برای پیگیری آموزش‌های ارائه شده در جلسه درمان۳) تشحیع مراجع به تغییر عمدی و ارادی احساسات و عواطف خود ۴) بروز احساسات و عواطف برای جلب اعتماد ۵) مشورت با والدین و اطرافیان به منظور آگاهی بر چگونگی زندگی خانوادگی و تأثیر آن بر رفتار و جزء آنها می‌تواند استفاده کند.