آزمون جملات ناتمام راتر

آزمون‎های جملات ناتمام ، به عنوان یکی از روش‎های فرافکن در ارزشیابی شخصیت مورد استفاده می‎باشد، و اول بار در سال ۱۹۳۰ به وسیله تندلر به کار برده شد. متخصصانی چون راد ، شور ، ویلر ، استاین ، راتر ، ساکس ، لوی و ویلرمن با پژوهش‎های خود، ارزش و کارآیی جملات ناتمام را در ارزشیابی تعارضات روانی، تخیلات، عواطف، بازخوردها و برداشت‎های آزمودنی نیازها، شکست‎ها و مکانیسم‎هایی که وی به کار می‎برد، تاکید کرده‎اند و آنها را وسیله مناسبی برای کسب اطلاعاتی که یافته‎های آزمون‎های دیگر را تکمیل می‎کند می‎دانند.

در این آزمون‎ها، اگر چه تفسیر پاسخ‎ها مبتنی بر تجربیات، آزمونگر است و روش نمره‎گذاری خاصی برای آزمون پیشنهاد شده با وجود این به هنگام تفسیر، صرف نظر از روش نمره‎گذاری معمولا به فراوانی پاسخ‎ها، زمان تکمیل جملات، جملات طولانی، تظاهرات رفتاری آزمودنی، پاک‎شدگی، عدم تکمیل بعضی از سرآغازها و نوع و ماهیت واژه‎های مورد استفاده و بار عاطفی آنها توجه می‎شود. به طور کلی بررسی کمی و کیفی جملات می‎تواند آزمونگر را در شناخت بسیاری از ویژگی‎های آزمودنی از جمله درجه سازگاری عمومی وی، سازگاری در خانواده، مدرسه و محل کار، پرخاشگری، تسلط‎گرایی، پیشرفت‎گرایی، مردم گریزی و گوشه‎گیری کمک کند و تابلویی از اضطراب، سوءظن، ترس ‎های واهی، احساس ناایمنی، احساس حقارت و خصومت را نیز در اختیار گذارد.