درمان اختلال خوردن : روش درمان و مشاوره با بیمار مبتلا به اختلال خوردن

درمان اختلال خوردن

راهکارها درمان اختلال خوردن :

۱. درمان اختلال خوردن : برای افزایش توان مراجع برای تشخیص و بیان احساسات خود در رابطه با نگرانی درباره تصویر بدنی و خوردن، از طریق تماس چشمی مدام، گوش دادن فعال، احترام مثبت غیرمشروط، و پذیرش گرم او، فعالانه به ایجاد اعتماد در او بپردازید.

۲. درمان اختلال خوردن : الگوی خوردن فعلی مراجع و درک او را از تصویر بدنی خویش بررسی کنید.

۳. درمان اختلال خوردن : مراجع را درتعیین و توضیح احساسات ویژه و نگرانی هایی که باعث درپیش گرفتن رژیم غذایی نامناسب (برای مثال ترس های زیرنهفته مرتبط با اختلال خوردن) یاری دهید. هرنوع عادت ایجاد استفراغ برای کنترل کالری های مصرفی، استفاده مرتب از ملین ها برای کاهش وزن، یا استفاده از ورزش های سخت برای کنترل وزن را مورد توجه قرار دهید.

۴. درمان اختلال خوردن : پیشینه مراجع را درکنترل وزن، استرس و یا روابط خانوادگی و اجتماعی از دوره دبیرستان تا کنون مورد بررسی قرار دهید.

۵. درمان اختلال خوردن : رابطه بین استرس های مرتبط با زندگی و اختلال خوردن را مورد بررسی قرار دهید.

۶. اهمیت فراگیری کنترل درست استرس ها، درخواست کمک و استفاده از درمان را به مراجع بیاموزید.

۷. ترس از شکست و نقش کمال گرایی درکنترل شکست و اجتناب از آن را با مراجع مورد بحث قرار دهید.

۸. با کمال گرایی غیرمنطقی مراجع در رابطه با انتظاراتی که از تصویر بدنی خود دارد مقابله کنید و او را در پذیرش منطقی عیوب جسمی خود کمک کنید.

۹. درمان اختلال خوردن : مراجع را در اعلام دلایل خود در رابطه با شیوه های خوردن و ارتباط آن با تصویر بدنی و عادات خوردن، یاری کنید.

۱۰. با ارزشیابی های غیرواقعی مراجع از تصویر بدنی خود مقابله و تکالیفی (مانند خودگویی در آینه یا خرید لباس هایی که ظاهر را بهتر نشان می دهد) که ارزشیابی های واقعی و سالمی از بدن به دست می دهد را تقویت کنید.

۱۱. برای افزایش حمایت های خانوادگی و آشنایی و یادگیری مهارت های سازگارانه تر، خانواده را در جلسات درمانی مشترک با مراجع، شرکت دهید.

۱۲. جلسات خانواده درمانی را با تأکید بر این نکات آغاز کنید: احساسات ناگفته، توضیح پیام ها، تشخیص تعارض های ناشی از کنترل و یادگیری محدوده های متناسب با سن.

۱۳. به والدین و یا افراد مهم زندگی مراجع بیاموزید چگونه با موفقیت و بدون دشمنی یا بی تفاوتی، از قبول مسئولیت نحوه تغذیه او فاصله بگیرند.

۱۴. مراجع را درتشخیص ترس های ناشی از جدایی که با هدف اعلام استقلال از خانواده، صورت می گیرد حمایت و ترغیب کنید. والدین را نیز به حمایت از شکوفا شدن استقلال مراجع تشویق کنید.

۱۵. پیشنهاد کنید والدین، افراد مهم زندگی، یا دوستان مراجع مطالب مرتبط با اختلال خوردن را بخوانند و مفاهیم را در جلسات خانواده درمانی بررسی کنید.

۱۶. ارتباط بین بازداری هیجان ها، تعارض درون فردی و شیوه های نادرست خوردن را به مراجع بیاموزید.

۱۷. مراجع را برای یک ارزشیابی پزشکی کامل به پزشک یا مرکز بهداشت معرفی کنید. چنانچه مایعات و الکترولیت های بدن به دلیل عادات بد تغذیه، نیاز به نظارت دارد مراجع را دریک برنامه زمانی منظم به پزشک معالجش ارجاع دهید.

۱۸. مراجع را به روان پزشک برای ارزشیابی شدت اختلال خوردن معرفی کنید و درصورت نیاز به درمان روانی، داروشناختی و یا بستری شدن او تصمیم بگیرید.

۱۹. پیروی از دستور دارویی و اثرات جانبی آن را زیر نظر داشته باشید به طور منظم با پزشک معالج او تبادل نظر کنید.

۲۰. درصورتی که کاهش وزن مراجع شدید و سلامت جسمی او درمعرض خطر باشد او را برای بستری شدن ارجاع دهید.

۲۱. درصورت گزارش استفاده از ملین و یا اقدام به استفراغ، یا تردید در این مورد، مراجع را برای معاینه به دندان پزشک ارجاع دهید.

۲۲. هر روز مراجع و وزنش را هم مرتباً ثبت کنید، این کار را به یک هم اتاقی، یا شخص معین دیگری بسپارید. وزن مراجع را تحت نظر داشته باشید و درباره تناسب اندام، هرهفته به او بازخورد واقعی بدهید.

۲۳. مراجع را به متخصص تغذیه برای آموزش تغذیه سالم و نگرانی های مرتبط با آن ارجاع دهید. ملاقات های مراجع با متخصص تغذیه را براساس برنامه تغذیه ای مشخص و مصرف کالری، مورد بررسی قرار دهید.

۲۴. با استفاده از جدول شاخص، نسبت قد و وزن، رسیدن به وزن مطلوب را برای مراجع توضیح دهید.

۲۵. به مراجع یاد بدهید خود و دیگران را به عنوان انسان های ناکامل بپذیرد. اگر صلاح باشد از باورهای مذهبی او برای تقویت این مفهوم استفاده کنید.

۲۶. برای افزایش اطلاعات مراجع به جزئیات اختلال خوردن، او را به خواندن کتاب هایی درباره پرخوری ترغیب کنید.

۲۷. مراجع را درتشخیص خودگویی های منفی و انحرافی تشویق کنید که او را به رفتارهای نادرست خوردن می کشاند (مثلاً “خیلی چاقم، هچ کس تمایلی به بیرون آمدن با من نخواهد داشت” یا اینجا همه لاغرند. من هرگز به این حد لاغر نمی شوم” یا “اشکالی نداره اگه تعطیل آخر هفته را پرخوری کنم، این هفته خیلی استرس زا بود، حق من است”).

۲۸. برای افزایش حس چیرگی مراجع بر میل به نادرست خوری، خودگویی های واقعی و مثبت را به او یاد بدهید. (مانند “فقط ۵ کیلو اضافه وزن به نسبت قدم دارم: و با یک برنامه منطقی باید آن را طی چهار تا شش هفته حذف کنم”. یا “اگر وقتم را با دوستانم بگذرانم و فنون آرامش را به کار بندم و به موسیقی گوش بدهم، می توانم از مثل پرخوری اجتناب کنم”).

۲۹. به مراجع یاد دهید پیام های شناختی واقع گرایانه ای درباره مصرف غذا و اندازه بدن در ذهنش شکل بدهد. استفاده از پیام های واقعی تر، و مثبت تر درباره مصرف غذا و اندازه بدن را تقویت کنید.

۳۰. ترس مراجع درباره امکان از دست دادن کنترل بر تکانه های جنسی و چگونگی ارتباط ترس با لاغری یا فربهی نامتناسب را با او به بحث و تبادل نظر بگذارید.

۳۱. درمان اختلال خوردن : پذیرش تکانه های جنسی و اشتیاق به داشتن رابطه صمیمی را در مراجع تقویت کنید.

۳۲. بر بسامد استفراغ، ذخیره غذا، میزان فعالیت، استفاده از مسهل، و اضافه وزن تدریجی، انتظار اضافه وزن دو کیلو در هفته مراجع نظارت کنید.

۳۳. درمان اختلال خوردن : افزایش وزن و قبول مسئولیت مراجع را درمصرف طبیعی غذا مورد تشویق قرار دهید.

۳۴. به عنوان تکلیف از مراجع حفظ خاطرات روزانه افکار و احساسات همراه با رفتار خوردن را خواستار شوید: اطلاعات این یاداشت ها را بررسی کنید.

۳۵. به مراجع جرأت مندی بیاموزید یا او را به کلاس های جرأت آموزی ارجاع دهید.

۳۶. رفتارهای جرأت مندانه مراجع را درهرجلسه و گزارش های مبتنی بر رفتار جرأت مندانه او را بین جلسات، مورد تشویق قرار دهید.

۳۷. مراجع را در شکل دهی یک برنامه مقابله ای (برای مثال: جرأت مندی، آغاز تماس های اجتماعی، یا تماس با گروه های مذهبی پشتیبان) در مواقعی که به پرخوری، مصرف ملین، ورزش های سخت و یا گرسنگی، وسوسه می شود، یاری کنید.

۳۸. مراجع را در تشخیص باورهای غیرمنطقی مربوط به خوردن یاری کنید(مانند”می دانم هه دختران از مسهل استفاده می کنند، اگر من هم همین کار را بکنم چه میشه؟”).

۳۹. به مراجع نحوه بازسازی باورهای غیرمنطقی اش برای حذف موانع مقابله با اشتیاق انجام رفتارهای تحریف شده خوردن (مانند”حتی اگر دیگران از ملین ها برای لاغر شدن استفاده کنند، از نظر من این کار چندان مؤثر نیست، و در واقع باعث مشکلات بیشتری که ارزشش را ندارد می شود”) را آموزش دهید.

۴۰. مراجع را به یک گروه خودیاری مناسب محلی ارجاع دهید و حضورش را مورد تشویق و تجربه اش را در جلسه مورد بررسی قرار دهید.

۴۱. منابع را در دسترس برای گروه همسالان مراجع(مانند فعالیت های گروهی برنامه ریزی شده، گروه های مطالعات اجتماعی) را که برای مقابله با اشتیاق پرداختن به رفتارهای مرتبط با اختلال خوردن توصیه هایی ارائه می کنند، مورد بررسی قرار دهید.

۴۲. سیستم حمایتی(مانند: مشاور یا مسئول خوابگاه) در دسترس مراجع را بررسی کنید و به او توصیه هایی برای مقابله با اشتیاق پرداختن به اختلال رفتارخوردن ارائه کنید.

۴۳. تماس خود را با پزشک مراجع برای اطمینان از اینکه از لحاظ پزشکی در وضع ثابتی قرار دارد و درحال برگشت به وزن طبیعی و موازنه الکترولیت ها است، حفظ کنید.