بیماری اوتیسم بر اساس راهنمای تشخیصی اختلالات روانی

بیماری اوتیسم
اتیسم (Autism) نوعی اختلال رشدی است که در سه سال اول زندگی کودک ظاهر می شود و بر رشد عادی مغز و تعاملات اجتماعی اثر می گذارد. بیماری اوتیسم یک اختلال پیچیده رشد می باشد که معمولا در ۳ سال اول زندگی خود را نشان می دهد و توانایی های گفتاری ، ارتباطی کودک را تحت تاثیر قرار می دهد.اتیسم با یک سری از رفتارهای ویژه همراه است و می توان آنرا یک اختلال با یک طیف در نظر گرفت که در کودکان مبتلا به صورتهای گوناگون و با شدتهای متفاوت خود را نشان می دهد. تا کنون علت خاص و ویژه ای که عامل این اختلال باشد شناخته نشده است ولی به طور قطع اطلاع رسانی و کمک های مالی می تواند به خانواده های این کودکان کمک کند. اتیسم در پسران ۳ تا ۴ بار شایع تر از دختران است.

مثال های زیر نشان دهنده انواع مشکلات و رفتارهایی است که ممکن است در فرد اوتیستیک بروز دهد:
مهارتهای اجتماعی
– احتمال دارد برای بغل شدن مقاومت کنند.
– نسبت به محیط پیرامون خود بی تفاوت است.
-به بازی کردن علاقه نشان نمیدهد.
– ممکن است انقدر نسبت به دیگران بی توجهی نشان دهد که از نظر اطرافیان ناشنوا به نظر برسد.
– زمانی که بزرگتر می شود از خود عاطفه نشان ندهد و یا به زحمت احساسات دیگران را از قبیل درد یا غم را درک کند و یا وقتی در مورد احساسات خود با آنها حرف می زنیم ، عکس العملی نشان نمیدهد.
-ممکن است در برقراری ارتباط دوستانه با همسالان خود مشکل داشته باشد.
– نسبت به نشان دادن علایق خود به دیگران علاقه ای نداشته و برای بروز شادی خود به دیگران تلاش نمی کند.

ویژگی های تشخیصی بیماری اوتیسم در DSM5 

A . وجود نقایصی در ارتباطات و تعاملات اجتماعی در  زمینه های گوناگون به صورتی معیارهای زیر:

۱.  نقایصی در تقابل اجتماعی و عاطفی، برای مثال رفتار های اجتماعی غیر عادی و شکست در گفتگوهای رو در رو؛کاهش یافتن علایق مشترک،عواطف ،یا احساسات؛شکست در شروع تعاملات اجتماعی و یا پاسخ به آن.

۲. نقص در رفتار های ارتباطی غیر کلامی مورد استفاده برای تعاملات اجتماعی،برای مثال کمبود یکپارچگی ارتباطات کلامی و غیر کلامی؛ناهنجاری هایی در تماس چشمی و زبان بدن یا نقایصی در فهم و کاربرد ایما و اشارات؛نبود کامل حالات چهره و ارتباطات غیر کلامی.

۳. نقایصی در رشد،ادراک و فهمیدن ارتباطات،برای مثال مشکلات در سازگاری رفتاری در زمینه های اجتماعی گوناگون؛مشکلاتی در مشارکت در بازی های تخیلی یا در دوست یابی؛فقدان تمایل به همسالان.

B. الگوهای علایق، فعالیتها و رفتارهای تکراری و محدود؛ که دو مورد از موارد زیرآن را نشان میدهد :

۱.  فعالیتهای حرکتی تکراری و کلیشه ای،استفاده کلیشه ای و غیر معمول از اشیاء یا گفتار(حرکت های ساده کلیشه ای،به خط کردن اسباب بازی ها و حرکتهای پروانه ای،اکولیلیا و تعابیر شخصی).

۲.  پافشاری بر یکنواختی،پیروی بدون انعطاف از امور روزانه یا الگوها یا رفتار های کلامی یا غیر کلامی تشریفاتی(برای مثال پریشانی شدید در اثر کوچکترین تغییر، مشکلات با تغییرات،الگوهای فکری جامد،مراودات تشریفاتی،نیاز به حفظ خط سیری ثابت در امور روزانه و یا خوردن یک غذا هر روز.)

۳.  محدودیت فراوان در اثر علایق ثابت که در شدت یا مرکز توجه بودن غیر عادی هستند.(برای مثال وابستگی  و تمایلات شدید به اشیاء غیر معمول،علایق افراطی محدود یا ثابت).

۴. بیش واکنشی  یا کم واکنشی به درون داد حسی یا علایق غیر معمول در جنبه های حسی در محیط(نشان دادن بی تفاوتی به درد یا فشار،پاسخهای مغایر به صداها یا نسوج خاص و یا پاسخ افراطی به بوها یا لمس شدن،شیفتگی دیداری به نورها یا حرکت.)

C.  بیشتر نشانه ها می بایستی در نوزادی و خردسالی مشاهده شود(اما ممکن است تا زمانی که نیاز های اجتماعی، ظرفیتهای محدود در این زمینه را نمایان سازد، به طور کامل آشکار نگردد ،یا اینکه ممکن است به وسیله راهبردهای یادگرفته شده در مراحل بعدی زندگی پوشیده شده باشد.)

D.   علائم موجب آسیبهای مهم در امور اجتماعی ،حرفه ای  یا دیگر زمینه های مهم در عملکرد فعلی فرد گردیده باشد.

E.  این اختلالات به واسطه نقص در عملکرد هوش یا تاخیر در رشد کلی نمایان نمی شود(اختلالات رشدی هوشی).ناتوانی هوش و اختلال طیف اُتیسم اغلب با هم رخ می دهد؛ و هردو همزمان نمایان می گردد. برای تمایز بین این اختلال و اختلالات همزمان تعامل اجتماعی باید در تمام مراحل رشد مورد نظر قرار بگیرد.

نکته: افرادی که درIV DSM اتیستیک ،آسپرگر یا PDD-NOS تشخیص داده شده اند ، می بایستی دوباره مورد ارزیابی و تشخیص قرار گیرند.افرادی که مشخصه نقص در تعاملات اجتماعی را دارند ولی علائم دیگری که معیار تشخیص اُتیسم باشد را نشان نمی دهند ،می بایستی برای اختلال تعامل اجتماعی مورد ارزیابی قرار گیرند.

(ملاک های C و D) این نشانه ها از اوایل کودکی وجود دارند و عملکرد روزانه را محدود یا مختل می کنند .

در زمان تشخیص توجه به این نکات الزامیست:

اختلال، با آسیب هوشی یا بدون آسیب هوشی همراه باشد.( در صورت وجود آسیب هوشی می بایستی دیگر ملاکهای تشخیصی اْتیسم مورد بررسی قرار گیرند مانند علایق محدود ،حرکتهای کلیشه ای و….  و توجه به این مهم که ناتوانی های عملکردی کودک مانند فقر ارتباط به خاطر اختلال هوش یا عقب ماندگی ذهنی نباشد)

 اختلال، با آسیب زبانی یا بدون آسیب زبانی همراه باشد.(از مطالب ورژن جدید اینگونه بر می آید که نمی توان تاخیر و محدودیت زبانی را منحصراً ملاکی برای تشخیص اُتیسم دانست.)

اختلال، با یک عامل شناخته شده پزشکی یا شرایط ژنتیک یا عامل محیطی ارتباط داشته باشد.(در زمان ارزیابی و تشخیص می بایستی به شرح حال و تاریخچه ای که والدین شرح می دهند توجه نمود.)

(نکته کد گذاری : برای شرایط ژنتیک یا پزشکی مرتبط از کدهای تشخیصی استفاده شود)

 ارتباط داشتن با دیگر اختلالات رفتاری یا ذهنی یا رشدی عصبی.( به این مهم توجه شود که کودک اکثریت ملاکهای مرتبط تشخیصی را داشته باشد، برای مثال باید مراقب بود که ملاکهای تشخیصی اختلال نافرمانی مقابله ای یا رفتار تخریبی کودک با علائم رفتاری اختلال اُتیسم اشتباه نشود به همین علت می بایستی در زمان تشخیص و ارزیابی به شرح حال و تاریخچه خانوادگی و شرایط و علائم کودک در فرایند رشد توجه گردد تا در صورت امکان جلوی تشخیصهای انحرافی گرفته شود).

(نکته کد گذاری : برای تشخیص های مرتبط با  اختلالات رفتاری یا ذهنی یا رشدی عصبی ازکدهای اضافی استفاده گردد.)

با کاتاتونیا(به معیار های مرتبط با کاتاتونیا به دیگر اختلالت ذهنی مراجعه کنید . (نکته کد گذاری:استفاده از کدهای اضافی  اشاره به ارتباط کاتاتونیا با اختلال اتیسم دارد،به این معنی که کاتاتونیا به عنوان اختلال همراه با اُتیسم وجود دارد .)

مرحله ای که در آن اختلال کارکردی آشکار می شود، مطابق با خصوصیات فرد و محیط او، متفاوت خواهد بود. ویژگی تشخیص اصلی در دوره رشد آشکار هستند، اما مداخله، جبران، و کمک های جاری می توانند مشملات را حداقل در برخی موقعیت ها بپوشانند. جلوه ها این اختلال نیز به مقدار زیاد بسته به شدت بیماری اوتیستیک، سطح رشد و سن زمانی تفاوت دارند: از این رو، اصطلاح طیف به کار برده شده است. اختلال طیف اوتیسم، اختلالاتی را در بر می گیرد که قبلاً با عنوان اوتیسم بچه گانه اولیه، اوتیسم کودکی، اوتیسم کانر، اوتیسم با کارکرد بالا، اوتیسم نامتعارف، اختلال رشد فراگیر که به گونه دیگری مشخص نشده است، اختلال از هم پاشیدگی کودکی و اختلال آسپرگر به آنها اشاره می شد.

اختلالات در ارتباط و تعامل اجتماعی که در ملاک A مشخص شده اند، فراگیر و بادوام هستند. تشخیص ها زمانی بسیار معتبر و مطمئن هستند که بر منابع متعدد اطلاعات، از جمله مشاهدات متخصص بالینی، سابقه مراقبت کننده، و در صورت امکان، گزارش شخصی استوار باشند. کمبودهای کلامی و غیرکلامی در ارتباط اجتماعی، بسته به سن، سطح عقلانی، و توانایی زبان فرد، همین طور عوامل دیگری چون سابقه درمان و کمک جاری، جلوه های متفاوتی دارند. خیلی از افراد کمبودهای زبان دارند که از فقدان کامل تا تأخیرهای زبان، درک نامناسب گفتار، گفتار پژواکی، یا زبان تصنعی و بیش از حجد کلمه به کلمه گسترش دارند. حتی در صورتی که مهارت های زبان رسمی (مثل واژگا، دستور زبان)، سالم باشند، استفاده از زبان برای ارتباط اجتماعی متقابل، دراختلال طیف اوتیسم معیوب است.

کمبودها در رفتارهای ارتباط غیرکلامی که برای تعامل اجتماعی به کار برده می شوند به وسیله فقدان، کاهش، یا استفاده نامتعارف تماس چشمی (نسیت به هنجارهای فرهنگی)، حرکات ایما و اشاره، جلوه های صورت، جهت گیری بدن، یا آهنگ گفتار آشکار می شوند. ویژگی اولیه اختلال طیف اوتیسم، توجه مشترک معیوب است که با فقدان اشاره کردن، نشان دادن، یا آوردن اشیا برای تقسیم کردن علاقه با دیگران، یا ناتوانی در دنبال کردن اشاره یا نگاه خیره دیگران آشکار می شود. امکان دارد که افراد چند حرکت ایما و اشاره کارکردی را یاد بگیرند، ولی خزانه آنها کوچکتر از خزانه دیگران است و اغلب نمب توانند به طور خودانگیخته از حرکات ایما و اشاره در ارتباط استفاده کنند. در بزرگسالی که زبان فصیح دارند، مشکل هماهنگ کردن ارتباط غیرکلامی با گفتار، ممکن است برداشت »زبان بدن» عجیب و غریب، بی روح، یا اغراق آمیز را هنگام تعامل ها ایجاد کند. امکان دارد که اختلال در شیوه های فردی، نسبتاً ظریف باشد(مثلاً ممکن است فردی هنگام صحبت کردن تماس چشمی نسبتاً خوب داشته باشد) اما در ادغام کردن نامناسب تماس چشمی، حرکات ایما و اشاره، حالت بدن، واج شناسی، و جلوه صورت برای ارتباط اجتماعی، قابل توجه باشد.

کمبودها در برقرارکردن، حفظ کردن، و درک کردن روابط باید با توجه به هنجارها برای سن، جنسیت، و فرهنگ قضاوت شوند. امکان دارد که علاقه اجتماعی وجود نداشته، کاهش یافته، یا نامتعارف باشد، که به وسبله طرد دیگران، منفعل بودن، یا برخوردهای نامناسبی که پرخاشگرانه یا اخلالگر به نظر می رسند، آشکار می شود. این مشکلات بخصوص در کودکان خردسال دیده می شوند که اغلب فقدان بازی اجتماعی و خیالپردازی مشترک(مثل بازی وانمودکردن انعطاف پذیر متناسب با سن) و بعدها، اصرار بر بازی کردن بر طبق مقررات بسیار ثابت، در آنها وجود دارد. افراد بزرگتر ممکن است برای اینکه بفهمند چه رفتاری در یک موقعیت، اما در در موقعیت دیگر، مناسب است (مثل رفتار اتفاقی در طول یک مصاحبه شغلی)، یا برای فهمیدن روش های مختلفی که زبان می تواندبرای ارتباط برقرار کردن مورد استفاده قرار بگیرند(مثل طعنه، دروغ های مصلحت آمیز) تقلا کنند. امکان دارد که ترجیح آشکاری برای فعالیت های تنها یا تعامل کردن با افراد بسیار کوچکر یا بزرگتر وجود داشته باشد. غالبا، تمایل به برقرار کردن روابط دوستی بدون عقیده کامل یا واقع بینانه به اینکه روابط دوستی مستلزم چیست، وجود دارد(مثل روابط دوستی یک طرفه یا روابط دوستی مبتنی بر تمایلات خاص مشترک). در نظر گرفتن روابط با خواهر –برادرها، همکاران، و مراقبت کنندگان نیز اهمیت دارد(برحسب رفتار متقابل).

اختلال طیف اوتیسم با الگوهای رفتار، تمایلات، یا فعالیت های تکراری نیز تعریف شده(به صورتی که در ملاک b مشخص شده است)، که بسته به سن و توانایی، مداخله، و کمک های جاری، دامنه ای از جلوه ها را نشان می دهد. رفتارهای قالبی یا تکراری، از جمله حرکات قالبی ساده(مثل دست زدن، ضربه زدن با انگشت)، استفاده تکراری از اشیا(مثل چرخاندن سکه، یه صف کردن اسباب بازی ها)، و گفتار تکراری(مانند پژواک گویی، طوطی وار گفتن تأخیری یا فوری کلمات شنیده شده؛ استفاده از «شما» هنگام اشاره کردن به خود؛ استفاده قالبی از کلمات، عبارت ها یا الگوهای واج شناختی یا عروضی). چسبیدن بیش از حد به روال عادی و الگوهای محدود رفتار می توانند به صورت مقاومت در برابر تغییر(مثل ناراحتی از تغییرات ظاهراً جزئی، مانند بسته بندی کردن غذای مطلوب؛ اصرار بر چسبیدن به مقررات؛ خشکب تفکر) یا الگوهای تشریفاتی رفتار کلامی یا غیرکلامی (مثل قدم زدن دور تا در جایی) آشکار شوند. تمایلات بسیار محدود و ثابت در اختلال طبف اوتیسم، از نظر شدت یا تمرکز نابهنجار هستند(برای مثال، کودکان نوپا قویاً به ماهی تابه دلبسته می شوند؛ کودک به جاروبرقی دلمشغول می شود؛ فرد بزرگسال ساعات زیادی را صرف نوشتن برنامه های زمانی می کند). برخی از شیفتگی ها و روال های عادی می توانند با بیش فعالی یا کم فعالی آشکار نسبت به درون داد حسی ارتباط داشته باشند، که از طریق پاسخ های شدید به صداها یا بافت های خاص، بوکشیدن یا لمس کردن بیش از حد چیزها، علاقه مفرط به نورها یا چیزهایی که می چرخند، و گاهی بی تفاوتی آشکار نسبت به درد، گرما یا سرما آشکار می شوند. واکنش مفرط به تشریفاتی که مزه، بو، بافت، یا ظاهر غذا را شامل می شوند یا محدودیت های غذایی مفرط شایع هستند و می توانند ویژگی بیانگر اختلال طیف اوتیسم باشند.

شماری از بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اتیسم بدون ناتوانی های عقلانی یا زبان، یاد می گیرند از رفتار تکراری در حضور مردم جلوگیری کنند. تمایلات خاص می توانند منبع لذت یا انگیزش بوده و بعدها در زندگی، راهی برای آموزش و استخدام باشند. ملاک های تشخیصی می توانند زمانی برآورده سوند که الگوهای رفتار، تمایلات، یا فعالیت های محدود و تکراری در طول دوره کودکی یا یک زمانی در گذشته به وضوح نشان داده شده باشند، حتی اگر نشانه ها وجود نداشته باشند.

ملاک D ایجاب می کند که ویژگی ها، اختلال بالینی مهمی را در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم دیگر عملکرد کنونی ایجاد کرده باشند. ملاکE مشخص می کند که کمبودهای ارتباط اجتماعی، با اینکه گاهی ناتوانی عقلانی (اختلال عقلانی رشدی) را به همراه دارند، با سطح رشد فرد هماهنگ نیستند؛ اختلال ها از مشکلاتی که براساس سطح رشد انتظار می روند، فراتر هستند.

ابزارهای تشیصی رفتاری استاندارد شده با ویژگی های روان سنجی خوب، از جمله مصاحبه با مراقبت کننده، پرسشنامه ها و مقیاس های مشاهده بالینی، فراهم هستند و می توانند پایانی تشخیص را با گذشت زمان و در بین متخصصان بالینی، افزایش دهند.

علائم اوتیسم

شماری از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، اختلال عقلانی و / یا اختلال زبان نیز دارند(مثل کند صحبت کردن، درک زبان عقب تر از تولید). حتی آنهایی که از هوش متوسط یا یالا برخوردارند، نیمرخ توانایی های نامنظم دارند. اختلاف بین مهارت های عقلانی و کارکردی انطباقی اغلب زیاد است. کمبودهای حرکتی، از جمله شیوه راه رفتن عجیب و غریب، علائم حرکتی نابهنجار دیگر (مثل راه رفتن با نوک پنجه) اغلب وجود دارند. صدمه زدن به خود(مثب سرکوبش، گاز گرفتن مچ دست) ممکن است روی دهد، و رفتارهای اخلالگر دیگر، از جمله ناتوانی عقلانی، شایع ترند. نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به بیماری اوتیسم ، مستعد اضطراب و افسردگی هستند. بخی افراد، رفتار حرکتی شبه کاتاتونیک را پرورش می دهند(کند شدن یا »میخکوب شدن» در وسط کار)، اما معمولاً اینها به اندازه دوره کاتاتونیک نبستند. با این حال، امکان دارد که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، دچار تباهی محسوسی در نشانه های حرکتی شوند و دوره کامل کاتاتونیک را همراه با نشانه هایی از قبیل لالی، ادا و اطوار، شکلک، و انعطاف پذیری مومی شکل نشان دهند. به نظر می رسد که این دوره خطر برای کاتاتونیک همزمان، در سال های نوجوانی بیشتر از سال های دیگر باشد.

شکل گیری و روند

سن و الگوی شروع نیز باید برای ابیماری اوتیسم مورد توجه قرار گیرند. معمولاً نشانه ها در طول سال دوم زندگی (۱۲ تا ۲۴ ماهگی) تشخیص داده می شوند، اما اگر تأخیرهای رشدشدید باشند، می توانند زودتر از ۱۲ ماهگی دیده شوند، یا اگر نشانه ها خفیف تر باشند، دیرتر از ۲۴ ماهگی مورد توجه قرار گیرنند. الگوریی که شروع را توصیف می کند، اطلاعات مربوط به تأخیرهای رشد اولیه یا هرگونه فقدان مهارت های اجتماعی یا زبان را شامل می شود. در مواردی که مهارت ها از دست رفته باشند، والدین یا مراقبت کنندگان می توانند سابقه تباهی تدریجی یا نسبتاً سریع در رفتارهای اجتماعی یا مهارت های زبان را در اختیار بگذارند. معمولاً این بین ۱۲ و ۲۴ ماهگی روی می دهد، متمایز می شود(قبلاً با عنوان اختلال از هم پاشیدگی کودکی توصیف می شد).

ویژگی های رفتاری اختلال طیف اتیسم، اولین بار در اوایل کودکی آشکار می شوند، طوری که برخی موارد، بی علاقگی به تعامل اجتماعی را در سال اول زندگی نشان می دهند. برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، وضعیت ثابت یا واپس روی رشد را همراه با تباهی تدریجی یا نسبتاض سریع در رفتارهای اجتماعی یا استفاده از زبان، اغلب در طول ۲ سال اول زندگی، تجربه می کنند. این ضایعات در اختلالات دیگر نادرند و می توانند »پرچم قرمز» مفیدی برای بیماری اوتیسم باشند. ضایعات مهارت های غیراز ارتباط اجتماعی (مثل فقدان مراقبت از خود، توالت رفتن، مهارت های حرکتی) یا آنهای که بعد از دومین زادروز روی می دهند (به نشانگان رت در بخش «تشخیص افتراقی» برای این اختلال مراجعه کنید) خیلی غیرعادی تر هستند و تحقیق پزشکی گسترده تر را ایجاب می کنند.

اولین نشانه های بیماری اتیسم غالباً رشد زبان به تأخیرافتاده را شامل می شوند که اغلب با فقدان علاقه اجتماعی یا تعامل های اجتماعی غیرعادی (مثل کشیدن افراد با دست بدون هرگونه تلاش برای نگاه کردن به آنها)، الگوهای بازی عجیب و غریب (مثل حمل کردن اسباب بازی ها به اطراف، اما هرگز بازی نکردن به آنها)، و الگوهای ارتباط غیرعادی(مانند آگاهی از حروف الفبا، اما پاسخ ندادن با اسم خویشتن) همراه هستند. امکان دارد که ناشنوایی گمان برود، اما معمولاً این منتفی است. در طول سال دوم، رفتارهای عجیب و غریب و تکراری و فقدان بازی معمول، آشکارتر می شوند. از آنجایی که خیلی از کودکان خردسالی که به طور عادی رشد می کنند ترجیحات نیرومند دارند و از تکرار لذت می برند(مثل خوردن غذاهای یکسان، چندبار تماشا کردن یک فیلم) متمایز کردن رفتارهای محدود و تکراری که از ویژگی های تشخیصی بیماری اوتیسم  هستند، می توانند در کودکان پیش دبستانی مشکل باشند. تمایز بالاینی بر نوع، فراوانی، و شدت این رفتار استوار است(برای مثال، کودکی که هر روز به مدت چند اشیا را به صف می کند و اگر شیئی برداشته و حذف شوند، خیلی ناراحت می شود).

بیماری اوتیسم ، اختلال تباهشی نیست و معمولا یادگیری و جبران در طول زندگی ادامه می یابند. نشانه-ها اغلب در اوایل کودکی و اوایل سال های دبستانی خیلی برجسته هستند، به طوری که پیشرفت های رشد در اواخر کودکی، حداقل در برخی زمینه ها (مثل افزایش علاقه به تعامل اجتماعی) عادی است. درصد کمی از افراد در طول نوجوانی، از لحاظ رفتاری بدتر می شوند، در حالی که اغلب افراد دیگر بهبود می یابند. فقط اقلیت افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در بزرگسالی به طور مستقل زندگی و کار می کنند، آنهایی که به طور مستقل زندگی و کار می کنند، توانایی های زبان و عقلانی برتر دارند و می توانند موقعیت مناسبی را پیدا کنند که با تمایلات و مهارت های خاص آنها جور باشد. به طورکلی، افرادی که اختلال سطح پایین تری دارند، بهتر می توانند به طور مستقل عمل کنند. با این حال، حتی این افراد ممکن است از لحاظ اجتماعی و ساده لوح و آسیب پذیربمانند، در تشخیص دادن ضروریات عملی بدون کمک، مشکل داشته باشند، و مستعد اضطراب و افسردگی باشند. خیلی از بزرگسالان از به کارگیری راهبردهای جبرای و مکانیزم های کنارآمدن برای پوشاندن مشکلات خود در انظار خبر می دهند، اما از استرس و تلاش برای حفظ کردن ظاهر جامعه پسند، رنج می برند. در مورد وضعیت بیماری اوتیسم در دوران پیری، به سختی چیزی معلوم شده است.

برخی افراد در بزرگسالی برای اولین تشخیص مراجعه می کنند، که شاید تشخیص بیماری اوتیسم در کودک در خانواده یا قطع روابط در محل کار یا خانه، موجب آن شده باشد. در چنین مواردی به دست آوردن سابقه رشد مشروح می تواند دشوار باشد، و درنظر گرفتن مشکلاتی که فرد گزارش می دهد اهمیت دارد. در صورتی که مشاهده بالینی بر ملاک هایی دلالت داشته باشد که هم اکنون برآورده می شوند، اختلال طیف اوتیسم می تواند تشخیص داده شود، به شرط اینکه شواهدی از مهارت های اجتماعی و ارتباط خوب در کودکی وجود نداشته باشد. برای مثال، این گزارش (توسط والدین یا خویشاوند دیگر) که فرد در طول دوره کودکی روابط دوستی متقابل معمولی و مداوم و مهارت های ارتباط غیرکلامی خوب داشته است؛ تشخیص بیماری اوتیسم را منتفی می سازد؛ با این حال، فقدان اطلاعات مربوط به رشد به خودی خود نباید این کار را انجام دهد.

جلوه های اختلالات اجتماعی و ارتباط و رفتارهای محدود/تکراری که بیماری اوتیسم را توصیف می کنند، در دوره رشد آشکار هستند. در دوره بعدی زندگی، مداخله یا جبران، و همین طور کمک های جاری، ممکن است این مشکلات را دست کم در برخی زمینه ها، بپوشانند. با این حال، نشانه ها همچنان برای ایجادکردن اختلال در عملکرد اجتماعی، شغلی، یا زمینه های مهم دیگر عملکرد، کفایت می کنند.

عوامل خطر و پیش آگهی بیماری اوتیسم

جاافتاده ترین عوامل تشخیص برای پیامد خاص در ابیماری اوتیسم ، وجود یا عدم وجود ناتوانی عقلانی مربوط و اختلال زبان(مثلاً زبان کارکردی در ۵ سالگی، علامت پیش آگهی خوب است) و مشکلات سلامت روانی دیگر است. صرع، به عنوان تشخیص همزان، با ناتوانی عقلانی بیشتر و توانایی کلامی کمتر ارتباط دارد.

محیطی. انواع عوامل خطر غیراختصاصی، نظیر سن بالای مادر، وزن کم به هنگام تولد، یا مواجهه جنینی با والپوریت، می تواند در خطر اختلال طیف اوتیسم دخالت داشته باشند.

ژنتیکی و فیزیولوژیکی. برآوردهای توراث پذیری برای بیماری اوتیسم براساس میزان همگامی دوقلویی، بین ۳۷ درصد تا بالاتر از ۹۰ درصد است. در حال حاضر، به نظر می رسد که ۱۵ درصد موارد اختلال طیف اوتیسم با جهش ژنتیکی شناخته شده ارتباط دارند، به طوری که انواع متفاوت تعداد نسخه مجدد یا جهش های در ژن های خاص، در خانواده های مختلف، با این اختلال ارتباط دارد. با این حال، حتی در صورتی که بیماری اوتیسم  با جهش ژنتیکی شناخته شده ای ارتباط داشته باشد، به نظر نمی رشد که کاملاً تاثیرگذار باشد. به نظر می رسد که میزان خطر برای باقی موارد، چندژنی باشد، طوری که شاید صدها منبع ژنتیکی، مشارکت نسبتاً کمی داشته باشند.

موضوعات تشخیصی مرتبط با فرهنگ در بیماری اوتیسم

در هنجارهای مخصوص تعامل اجتماعی، ارتباط غیرکلامی، و روابط، تفاوت های فرهنگی وجود دارد، اما افراد مبتلا به بیماری اوتیسم برخلاف هنجارهای مخصوص موقعیت فرهنگی شان، به طور چشمگیری معیوب هستند. عوامل فرهنگی و اجتماعی-اقتصادی می توانند بر سن به هنگام تشخیص، تأثیربگذارند؛ برای مثال، در ایالات متحده، ممکن است اختلال طیف اوتیسم در کودکان آمریکایی آفریقایی تبار، دیر تشخیص داده شود یا تشخیص داده نشود.

موضوعات تشخیصی مرتبط با جنسیت در بیماری اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم در پسرها چهار برابر بیشتر از دخترها تشخیص داده می شود. در نمونه های بالینی، دخترها به احتمال بیشتری ناتوانی عقلانی همراه نشان می دهند، بدین معنی که دخترهای بدون اختلالات عقلانی همراه یا تأخیرهای زبان، شاید به دلیل جلوه ملایم تر مشکلات اجتماعی و ارتباط، ممکن است بدون تشخیص بمانند.

پیامدهای کارکردی اختلال طیف اوتیسم

در کودکان خردسال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، فقدان توانایی های اجتماعی و ارتباط می تواند از یادگیری ممانعت کند، مخصوصاً یادگیری از طریق تعامل اجتماعی یا در موقعیت هایی که با همسالان هستند. در خانه، اصرار بر روال های عادی و بیزاری از تغییر، و همین طور حسایت های حسی، می تواند در خوردن و خوابیدن اختلال ایجاد کند و مراقبت عادی(مانند آرایش مو، کار دندانپزشکی) را بسیار مشکل سازد. مهارت های انطباقی معمولاً پایین تر از هوشبهر اندازه گیری شده هستند. مشکلات شدید در برنامه ریزی، سازمان دهی، و کنارآمدن با تغییر، حتی در دانش آموزانی که هوش بالای متوسط دارند، بر پیشرفت تحصیلی تاثیر منفی می گذارند. این افراد در بزرگسالی، به علت انعطاف ناپذیری و مشکل مداوم با تازگی، ممکن است در مستقل شدن مشکلاتی داشته باشد.

شماری از افراد مبتلا به بیماری اوتیسم ، حتی بدون ناتوانی عقلانی، عملکرد روانی-اجتماعی نامناسبی در بزرگسالی دارند که با مقیاس هایی نظیر زندگی مستقل و شغل پردرآمد، مشخص می شود. پیامدهای عملی در دوران پیری معلوم نیستند، اما مشکلات انزوای اجتماعی و ارتباط (مثل کاهش کمک خواهی) احتمالاً در بزرگسالان سالخورده عواقبی برای سلامتی دارند.

تشخیص افتراقی بیماری اوتیسم

نشانگان رت. بی نظمی تعامل اجتماعی ممکن است در طول مرحله پس رونده نشانگان رت مشاهده شود(معمولاً بین ۱ تا ۴ سالگی)؛ بنابراین، امکان دارد درصد قابل ملاحظه ای از دختران مبتلا، جلوه بالینی داشته باشند که ملاک های تشخیصی برای بیماری اوتیسم را برآورده می کنند. اما بعد از این دوره، اغلب افراد مبتلا به نشانگان رت، مهارت های ارتباط اجتماعی خود را بهتر می کنند، و ویژگی های اوتیسم دیگر مایه نگرانی عمده نیست. در نتیجه، اختلال طیف اوتیسم فقط باید ردصورتی در نظر گرفته شود که تمام ملاک های تشخیصی برآورده شده باشند.

لالی انتخابی. در لالی انتخابی، رشد اولیه معمولاً مختل نشده است. کودک مبتلا معمولاً مهارت های ارتباط مناسب را در برخی موقعیت ها و زمینه ها نشان می دهد. حتی در موقعیت هایی که کودک لال است، رفتار متقابل اجتماعی معیوب نیست، و الگوهای رفتار محدود یا تکراری وجود ندارند.

اختلالات زبان و اختلال ارتباط اجتماعی(عملی). در برخی انواع اختلال زبان، ممکن است مشکلات ارتباط و مشکلات اجتماعی جانبی وجود داشته باشند. با این حال، اختلال زبان خاص معمولاً با ارتباط غیرکلامی نابهنجار مرتبط نیست و با وجود الگوهای رفتار، تمایلات، یا فعالیت های محدود و مکرر نیز ارتباطی ندارد.

در صورتی که فرد در ارتباط اجتماعی و تعامل های اجتماعی اختلال نشان دهد، اما رفتار یا تمایلات محدود و مکرر نشان ندهد، به جای اختلال طیف اوتیسم، ملاک های اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) می توانند برآورده شوند. هر وقت ملاک های اختلال طیف اوتیسم برآورده شده باشند، تشخیص اختلال طیف اوتیسم، جایگزین تشخیص اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) می شود، و برای تحقیق کردن دقیق درباره رفتار محدود/تکراری گذشته یا کنونی باید مراقبت لازم صورت گیرد.

ناتوانی عقلانی (اختلال عقلانی رشدی)بدون بیماری اوتیسم . امکان دارد متمایزکردن ناتوانی عقلانی بدون اختلال طیف اوتیسم از اختلال طیف اوتیسم در کودکان بسیار خردسال، دشوار باشد. افراد مبتلا به ناتوانب عقلانی که مهارت های زبان یا نمادی را پرورش نداده اند نیز چالشی را برای تشخیص افرتراقی ایجاد می کنند، زیرا رفتار تکراری اغلب در این افراد نیز روی می دهد. تشخیص اختلال طیف اوتیسم در فرد مبتلا به ناتوانی عقلانی در صورتی مناسب است که ارتباط و تعامل اجتماعی به نحود چشمگیری نسبت به سطح رشد مهارت های غیرکلامی فرد، معیوب باشد(مثل مهارت های حرکتی ظریف، حل کردن مسئله غیرکلامی). در مقابل، ناتوانی عقلانی در صورتی تشخیص مناسب است که بین سطح مهارت های اجتماعی –ارتباطی و مهارت های عقلانی دیگر، اختلاف آشکاری وجود نداشته باشد.

اختلال حرکت قالبی. حرکات قالبی از جمله ویژگی های تشخیصی اختلال طیف اوتیسم هستند، بنابراین، وقتی این گونه رفتارهای تکراری با وجود اختلاف طیف اوتیسم بهتر توجیه شوند، تشخیص اضافی اختلال حرکت قالبی داده نمی شوند. با این حال، در صورتی که حرکات قالبی موجب صدمه زدن به خود شوند، و کانون درمان قرار گیرند، هر دو تشخیص می توانند مناسب باشند.

اختلال کاستی توجه/بیش فعالی. نابهنجاری های توجه(بیش از حد متمرکز یا به راحتی حواسپرت) و بیش فعالی، در افراد مبتلا به بیماری اوتیسم ، شایع هستند. تشخیص اختلال کاستی توجه/بیش فعالی (ADHD) در صورتی باید در نظر گرفته شود که مشکلات توجه یا بیش فعالی از آ«چه معمولاً در افرادی که سن عقلی برابر دارند،؛ فراتر باشند.

اسکیزوفرنی. اسکیزوفرنی با شروع کودکی معمولاً بعد از یک دوره رشد عادی یا نزدیک به عادی، ایجاد می شود. حالت مقدماتی به این صورت توصیف شده است که اختلال اجتماعی و تمایلات و عقاید نامتعارفی روی می دهند، که می توانند با کمبودهای اجتماعی که در بیماری اوتیسم دیده مس شوند، اشتباه گرفته شوند. توهمات و هذیان ها، که ویژگی های برجسته اسکیزوفرنی هستند، ویژگی های اختلال طیف اوتیسم نیستند. با این حال، متخصصان بالینی باید این احتمال را به حساب آورند که افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم در تعبیر سوال های مربوط به ویژگی های اصلی اسکیزوفرنی، عینی باشند(برای مثال،«آیا وقتی کسی حضور ندارد، صداهایی را می شنوید؟»»بله] از رادیو[).

همزمانی اختلالات در بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم غالباً با اختلال عقلانی و اختلال ساختاری ارتباط دارد(یعنی، ناوانی در درک کردن و ساختن جملات با دستور زبان مناسب)، که وقتی قابلیت کارکرد داشته باشند، باید در شاخص های مزبوط یادداشت شود. شماری از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، نشانه های روان پزشکی دارند که بخشی از ملاک های تشخیصی برای این اختلال را تشکیل نمی دهند(تقریباً ۷۰ درصد افراد مبتلا به بیماری اوتیسم  ممکن است یک اختلال روانی همزمان داشته باشند، و امکان دارد ۴۰ درصد دو یا تعداد بیشتری اختلال روانی داشته باشند). در صورتی که ملاک های ADHD و بیماری اوتیسم برآورده شده باشند، هر دو تشخیص باید داده شوند. همین اصل در مورد تشخیص های همزمان اختلال طیف اوتیسم و اختلال هماهنگی مربوط به رشد، اختلالات اضطرابی، اختلالات افسردگی، و تشخیص های همزمان دیگر صدق می کند. در بین افرادی که غیرکلامی هستند یا کمبودهای زبان دارند، علایم قابل مشاهده به صورت تغییرات در خواب یا خوراک و افزایش هایی در رفتارچالش انگیز، باید آغازگر ارزیابی اضطراب یا افسردگی باشند. مشکلات یادگیری خاص (سواد و کارکردن با اعداد) و اختلال هماهنگی مربوط به رشد ، شایع هستندبیماری های جسمانی که معمولاً با بیماری اوتیسم ارتباط دارند باید تحت شاخص «همراه با بیماری جسمانی /ژنتیکی یا محیطی/اکتسابی شناخته شده» یادداشت شوند. اختلال مصرف غذای اجتنابی – محدودکننده، ویژگی بیانگر نسبتاً رایج اختلال اوتیسم است، و ترجیحات غذای افراطی یا محدود ممکن است ادامه یابند.

 

چند آزمایش ساده برای شناسایی علایم اولیه هشداردهنده اتیسم توسط والدین

برای والدین بسیار مهم است که خیلی زود متوجه اتیسم در فرزندشان شوند خصوصا وقتی یک کودک مبتلا به اتیسم داشته باشند. چرا که خواهران و برادران. کودکان مبتلا به اتیسم ریسک بالاتری برای ابتلا دارند. آکادمی روانپزشکی آمریکا توصیه می کند همه ی کودکان طی چکاپ های منظم ٩، ١٨ و ٢۴ ماهه برای تاخیر رشدی و ناتوانایی ها ارزیابی شوند.

این آزمایش ها به والدین کمک می کند نگاه چشمی فرزندشان را به عنوان یک نشانگر اتیسم بالقوه بررسی کنند. این فعالیت ها برای نوزادان بین ٢ تا ٩ ماه مناسبند.
١- بررسی شی و تصویر
به فرزندتان ٢ شی نشان دهید: یک نقاشی رنگی و یک شی جالب، در هر دست یکی را با فاصله از هم نگه دارید و با صورت کودک فاصله ی ٣٠ سانتی را حفظ کنید.
تعداد دفعاتی که کودک بین شی و نقاشی پویش می کند در دقیقه را بشمارید.
می توانید این آزمایش را طَی چند روز تکرار کنید و متوسط زمان پویش کودک را بشمارید.
به طور کلی از یک نوزاد دارای رشد طبیعی انتظار می رود بین ۴ تا ٨ بار در دقیقه دو شی را مرور کند، و کودکان بزرگتر بیشتر این کار را می کنند.
٢- شی و صدا
این کار را وقتی کودکتان روی یک صندلی نشسته انجام دهید.
به یک شی (مثل یک اسباب بازی یا نقاشی جالب) و یک زنگ کوچک نیاز دارید، می توانید به جای زنگ از یک لیوان و قاشق برای ضربه زدن استفاده کنید.
شی را به نوزاد نشان دهید و در حالیکه به آن نگاه می کند، در طرف دیگر زنگ را به صدا دراورید. نوزاد نباید بتواند زنگ را ببیند.
یادداشت کنید:
چند بار کودک به سمت صدا بازمیگردد.
اگر بر می گردد چه مدت باید زنگ را به صدا درآودید تا نوزاد برگردد.
این فعالیت را هم چند بار تکرار کنید و متوسط دفعات را یادداشت کنید.
عموما از یک نوزاد با رشد طبیعی انتظار می رود ٢ تا ٣ ثانیه بعد برگردد و کودکان بزرگتر سریع تَر به سمت صدا برمی گردند.
٣- درگیری اجتماعی
(برای نوزادان بالآی ٣ماه)
نوزاد خود را نگاه کنید، حالت چهره ی خنثی داشته باشید، سپیده یک لبخند بزرگ بزنید.
اگر چهاربار این کار را می کنید و هر بار لبخند ۵ ثانیه طول می کشد، کودکتان چند بار به شما لبخند می زند؟
از یک کودک دارای رشد طبیعی انتظار می دهد هر بار لبخند را پاسخ بدهد.
۴- دنبال کردن یک شی قرمز
نوزاد را به پشت بخوابانید و بالشتی دو طرف سرش قرار دهید تا خیلی نتواند سرش را به دو طرف تکان دهد. توپ قرمزی را بالآی سر خود نگه داشته و به سمت رأست و چپ آرام حرکت دهید. توپ حدود ٣٠ سانتی متر از صورت نوزاد فاصله داشته باشد.
حدودا فاصله ای که نوزاد حرکت توپ را با چشمانش دنبال می کند چقدر است؟
اگر ۴ بار این کار را تکرار می کنید، نوزاد چند بار توپ را دنبال می کند؟
به طور کلی انتظار داریم نوزاد در هر فاصله ای تا ٣٠ سانتی متر حرکت رأست و چپ توپ را( بدون حرکت سر) دنبال کند. و هر چه سن کودک بیشتر باشد راحت تَر توپ را بدون حرکت و بلند شدن دنبال می کند.
نکته: این آزمایشات برای تشخیص شخصی نیست، بلکه ابزار موثری برای تعیین این مسأله است که نوزاد به ارزیابی بیشتر نیاز دارد یا خیر.

 

مطالب مرتبط با بیماری اوتیسم

بازی های اندرویدی ویژه کودکان دارای نیازهای ویژه از جمله اوتیسم

توجه : لینک دانلود فایلها بلافاصله پس از خرید ظاهر میشود و به ایمیل شما هم ارسال میشود(پوشه هرزنامه یا spam را چک کنید). در صورتی که پس از خرید با مشکل دانلود در مرورگر گوگل کروم مواجه شدید از این راهنما استفاده کنید. ترجیحا از مرورگر فایرفاکس استفاده کنید (پسورد فایلها: ۱۳۵۷ و یا www.ravanrahnama.ir) ravanrahnama این مجموعه را ببینید bookh

شما ممکن است این را هم بپسندید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *