مقیاس کمال گرایی هیل

کمال‌‏‌‏گرایی یا کمال‌‏‌‏طلبی، یکی از شایع‌‏ترین پدیده‌‏هایی است که می‌‏توانید در اطراف خودتان مشاهده کنید. کمال‌‏گرایی به معنای رشد، پیشرفت، تعالی و کامل‌‏شدن، مهمترین ویژگی انسانهاست و از جمله معدود ویژگی‌‏هایی است که انسان را از حیوان متمایز می‌‏کند. این نوع کمال ‌‏گرایی سالم و بهنجار است. اگر کمال‌‏گرایی و میل به استانداردهای بالا نبود بسیاری از حرکت‌‏هایی که رشد و پیشرفت نسل بشر را طی سالها و قرنهای گذشته رقم زده است، هرگز روی نمی‌‏داد.

چیزی که به عنوان کمال‌‏گرایی ناسالم و نابهنجار شناخته می‌‏شود، رعایت استانداردهای بالا در شرایطی که هزینه رعایت آن استانداردها بیشتر از منافعشان است و ضرورتی برای آن نیست.

پرسشنامه کمال گرایی توسط هیل و همکاران(۲۰۰۴) ساخته شد و توسط جمشیدی و همکاران (۱۳۸۸) در جامعه ایرانی هنجاریابی گردید. این مقیاس دارای دو بعد کلی کمال گرایی مثبت(سازگارانه) و کمال گرایی منفی(ناسازگارانه) و شش خرده مقیاس تلقی منفی از خود، نظم و سازماندهی، هدفمندی، ادراک فشار از سوی والدین، تلاش برای عالی بودن و معیار های بالا برای دیگران، می باشد؛ به این صورت که خرده مقیاسهای نظم و سازماندهی، هدفمندی و تلاش برای عالی بودن بعنوان کمال گرایی مثبت و خرده مقیاسهای تلقی منفی از خود، ادراک فشار از سوی والدین و معیار های بالا برای دیگران بعنوان کمال گرایی منفی در نظر گرفته می شوند

. هیل و همکاران، (۲۰۰۴) گزارش دادند که همسانی درونی این پرسشنامه بالا است که طیفی از ۸۳/۰ تا ۹۱/۰ برای همه خرده مقیاسها را در بر می گیرد(لول و لیمکی[۱۵]، ۲۰۰۹). در پژوهش جمشیدی و همکاران (۱۳۸۸) ضریب پایایی کل مقیاس از روش آلفای کرونباخ ۸۹/۰ بود و برای بررسی روایی مقیاس از تحلیل عاملی با روش مولفه های اصلی و چرخش واریماکس استفاده گردید. نتایج حاکی از آن بود که مقیاس مذکور مشتمل بر ۶ عامل می باشد.