دزدی کودک : علت و توصیه هایی برای درمان دزدی کودکان
دزدی کودک : دزدی عملی است که در آن شخص مال دیگری را بدون اجازه و اطلاع او ضمیمه مال خود میکند و خود را صاحب آن می داند.
معمولا زمانی دزدی در کودکان خودش را نشان میدهد که مفهوم مالکیت و من وتو در آنها به وجود آمده باشد.
این مفهوم تقریبا در ۴یا ۵ سالگی پیدا میشود.
کودکی که معنی و مفهوم مالکیت را درک نکرده و به حدود آن آگاه نیست و فرق مال خود و مال دیگران را نمیشناسد، اگر دست به مالی زند و آن را از آن خود کند، نباید این عمل او را به حساب دزدی گذاشت.
علل دزدی کودکان
نیازهای مادی دزدی کودک :
۱- محروم کردن کودکان از مواد غذایی مورد علاقه
۲- انگیزه تملک در وجود کودکان
۳- گرسنگی و محرومیت از غذا و لباس و اسباب بازی
۴- نیاز به اسباب بازی و اشیاء پر زرق و برق
۵- تامین پول برای خرید اشیاء
علل عاطفی دزدی کودک :
۱- محرومیت از محبت و نوازش که موجب اضطراب است
۲- جبران احساس حسادت و نشان دادن خود
۳- انتقام از والدین یا دیگران به هر علتی که باشد
۴- تامین مادیات جهت مصرف برای دیگران
۵- خود نمایی
علل روانی دزدی کودک :
۱- احساس تنهایی در کانون خانواده و رغبت به انجام عمل چشمگیر در این قالب تا خود را از تنهایی بدر آورد
۲- صدمه زدن به دیگران برای خالی کردن عقده خود بر سر او
۳- رفع اضطراب روانی ناشی از اختلال روانی
۴- رغبت روانی به داشتن اشیاء پر زرق و برق
عوامل تشدید کننده دزدی در کودکان :
۱- الگوهای غلط از مربیان
۲- معاشرتهای ناباب
۳- وسایل ارتباط جمعی و بعضی فیلمها که دزدی در آنها نشان داده میشود
۴- وسوسه ها
۵- عدم کنترل توسط بزرگترها
۶- تشویق نابجا برای بدست آوردن مادیات
موضع گیریهای ناروای والدین در برابر دزدی کودکان :
۱- تنبیه شدید
۲- موعظه های تکراری و بسیار
۳- ایجاد جار و جنجال
توصیه هایی برای درمان دزدی کودکان :
۱- رفع نیازهای تعدیل شده مادی کودکان توسط والدین (ولی نه به معنی اینکه هر اسباب بازی گران قیمت را برای کودکمان خریداری کنیم، توضیح و متقاعد کردن کودک برای خرید اسباب بازی مناسب با سنش).
۲- تامین فضای عاطفی و محبت ن مودن به فرزندان و ایجاد روابط دوستانه با آنها.
۳- اصالح رفتارهای روانی آنها.
۴- ایجاد محیط مساعد برای رشد و زندگی فرزندان.
۵- تقویت عزت نفس در فرزندان.
نظارت بر رفتار کودک برای بچه ها به خانه آوردن چیزهایی که مال خودشان نیست، امری عادی به حساب می آید.
وقتی دزدی کشف میشود، این نکته اهمیت دارد که از نصیحت کردن و نمایش اجرا کردن پرهیز کنیم.
کودکی که دزدی کرده است را می توان بدون اهانت به شخصیت او، به راه راست هدایت کرد.
با لحنی ملایم و محکم به او میگوییم )این تفنگ مال تو نیست ببر به صاحبش پس بده( وقتی کودک آب نباتی را می دزدد و در جیبش می گذارد، بهترین کار این است که احساساتی نشویم و با او کاملا منطقی برخورد کنیم )این آب نباتی که در جیب تو هست، باید بماند در این مغازه( اگر کودک داشتن آب نبات را انکار می کند، ما اشاره می کنیم و دوباره همان حرف را میزنیم )آب نباتی که در این جیب تو هست، مال این مغازه است آن را بگذار سرجایش(، اگر او قبول نکرد، آب نبات را از جیبش در میآوریم و در ضمن به او میگوییم (این آب نبات متعلق به این مغازه است باید اینجا بماند).
وقتی مطمئن هستید که کودکتان از لای کتاب شما پول دزدیده است بهترین کاراین است که از او سوال نکنید و در باره این کار به او چنین بگویید )تو یک اسکناس ازلای کتاب من برداشتی.
لطفاً آن را به من برگردان( وقتی پول پس گرفته میشود، با لحنی محکم به او بگوئید هر وقت که پول لازم داری از من بخواه و آن وقت درباره اش صحبت خواهیم کرد.
اگر کودک منکر عملش شد با او جر و بحث نمی کنیم یا مصرانه از او نمی خواهیم که اعتراف کند.
اگر کودک قبلا پول راخرج کرده باشد بحث ما باید بیشتر روی راههای باز پرداخت و کارهای سخت و طاقت فرسایی که او باید در عوض اینکارش انجام دهد، تمرکز یابد، و یا از مقدار پولی که به عنوان پول توجیبی به او میدهیم، کاسته شود.
این نکته مهم است که از دزد و دروغگو نامیدن کودک پرهیز کنیم یا سوالهایی از بچه ها نپرسیم که آنها را مجبور به گفتن دروغ کند.
خاطر نشان کردن این که از کودک انتظار دارید نیاز پولی اش را با شما در میان بگذارد، مفیدتر خواهد بود
مطالب مرتبط